ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Μια δεκαετία πίσω, συγκεκριμένα στις 18 Αυγούστου 2011, υπογράφηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο ΝΟΜΟΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 4001/2011, ο οποίος αναφέρεται στην «λειτουργία Ενεργειακών Αγορών Ηλεκτρισμού και Φυσικού Αερίου, για Έρευνα, Παραγωγή και δίκτυα μεταφοράς Υδρογονανθράκων και άλλες ρυθμίσεις».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως φαίνεται να παρουσιάζει το άρθρο 156 του συγκεκριμένου νόμου...

• Το "επίμαχο" άρθρο 156:  

• Τι μας λέει λοιπόν η τελευταία παράγραφος του άρθρου 156 του νόμου 4001 του 2011 με απλά λόγια;

Αν δεν έχεις συμφωνία οριοθέτησης με την Τουρκία (κάτι το οποίο η χώρα μας δεν έχει πράξει), μπορείς να κηρύξεις ΑΟΖ με εξωτερικά όρια την μέση γραμμή, κάθε σημείο της οποίας απέχει ίση απόσταση από τα εγγύτερα σημεία των γραμμών βάσης (τόσο ηπειρωτικών όσο και νησιωτικών) από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης.

Διερωτώμαι λοιπόν: Για ποιον λόγο δεν έχει εφαρμοστεί ο συγκεκριμένος νόμος του κράτους, ο οποίος είναι σε ισχύ από τον Αύγουστο του 2011, δηλαδή εδώ και 12 χρόνια; Οι νόμοι άλλωστε, υποτίθεται ψηφίζονται για να εφαρμόζονται. Είναι απορίας άξιο γιατί οι κυβερνήσεις από το 2012 μέχρι σήμερα, είτε κεντροδεξιές είτε αριστερές, δεν εφάρμοσαν τον νόμο αυτό, που μόνο προς το συμφέρον της χώρας μας είναι. Μήπως δεν τολμούσαν και δεν τολμάνε ακόμα, επειδή δεν τους το επιτρέπουν από το εξωτερικό; Τόσο άβουλες, ανίκανες και πιόνια των ξένων πρεσβειών είναι οι κυβερνήσεις της Ελλάδας, ώστε να μην μπορούν να προασπίσουν καν τα βασικά και αυτονόητα εθνικά συμφέροντα έναντι του αιώνιου εχθρού; 

Αρκετά νομίζω με τα ερωτήματα. Άλλωστε, το πιθανότερο είναι να μείνουν αυτά αναπάντητα για πολύ καιρό ακόμα, ίσως και για πάντοτε. Ας πάμε στο παρόν. 

• Η σύνοδος στο ΝΑΤΟ

Προ ολίγων ημερών, πραγματοποιήθηκε η σύνοδος του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους της Λιθουανίας, στην οποία υπήρξε συνάντηση του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη με αρκετούς ευρωπαίους ομολόγους του, καθώς και με τον Τούρκο πρόεδρο, Ρ. Τ. Ερντογάν. Ερχόμενος πίσω στην Ελλάδα, ο κ. Μητσοτάκης, σε δηλώσεις του στον ΣΚΑΙ, έκανε λόγο για "υποχωρήσεις" προκειμένου οι μελλοντικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας να στεφθούν με επιτυχία. Για όσους εθελοτυφλούν, με τη δήλωση του αυτή ο πρωθυπουργός ουσιαστικά προαναγγέλλει την πιθανή (αν όχι βέβαιη) παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας στους Τούρκους, στον βωμό των σχέσεων "καλής γειτονίας και φιλίας" (κάτι το οποίο συμβαίνει προφανώς για την  ικανοποίηση των ξένων γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, στα οποία ο Μητσοτάκης ούτε θέλει ούτε δύναται να πάει κόντρα). 

Με τα τελευταία γεγονότα, δεν χωράει πλέον αμφιβολία για το πόσο ανθέλληνες και εθνομηδενιστές είναι τόσο ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνηση του, όσο και τα υπόλοιπα στελέχη της ΝΔ, τα οποία με την σιωπή τους "συνηγορούν" στο ξεπούλημα που επίκεται. Αλήθεια αναρωτιέμαι, που είναι όλοι αυτοί οι δήθεν "πατριώτες" της ΝΔ που χτυπιόντουσαν πριν μερικά χρόνια για την Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία αργότερα τήρησαν και προασπίστηκαν σαν να ήταν δική τους ιδέα; Που είναι ο Αντώνης Σαμαράς ο "περήφανος Μακεδονομάχος"; Που είναι ο κ. Βορίδης, ο οποίος αντί να αντιτεθεί στα όσα επρόκειτο να γίνουν, προτιμάει να αρκεστεί στο να εξαπολύει επιθέσεις εναντίον των "Σπαρτιατών", ξεχνώντας μάλλον το παρελθόν του ίδιου στην ΕΠΕΝ, το κόμμα που ίδρυσε ο Γ. Παπαδόπουλος ύστερα από τη κατάλυση του στρατιωτικού καθεστώτος το 1974; Που είναι οι υπόλοιποι δήθεν δεξιοί της ΝΔ, που φωνάζουν οτι νοιάζονται για τη πατρίδα και έχουν εθνική συνείδηση; Μάλλον τα λεφτά και η καρέκλα έχουν παραπάνω σημασία για αυτούς από το να υπηρετούν ορθά το έθνος και τον λαό που τους εξέλεξε και από το να κρατήσουν "καθαρή" την συνείδηση τους. 

• Ο ρόλος της αντιπολίτευσης

Με τη ΝΔ να διαθέτει 158 βουλευτές και ποσοστό άνω του 40% ο κλοιός στενεύει γύρω από τα ελληνοτουρκικά και το τι μπορεί να γίνει για να αποφευχθούν οι "Πρέσπες του Αιγαίου" όπως τείνει να χαρακτηρίζει το επικείμενο ξεπούλημα κυρίως ο χώρος της "πατριωτικής και λαικής" δεξιάς. Δυστυχώς, δεν υφίσταται σύσσωμη αντιπολίτευση για να αντιτεθεί στα όσα προανήγγειλε με τις δηλώσεις του ο κ. Μητσοτάκης. Παρόλα αυτά, υπάρχουν ακόμα μερικές αντιδράσεις από έστω λίγα κόμματα εντός κοινοβουλίου: 

• ΣΥΡΙΖΑ: Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπέστη μια συντριπτική ήττα στις διπλές εκλογές του 2023, με το ποσοστό του να πέφτει στο αξιολύπητο 18%. Πλέον, το κόμμα δεν διαθέτει ούτε δυνατότητα κατάθεσης πρότασης μομφής, αφού έχει μονάχα 48 βουλευτές, καθιστώντας το έτσι πρακτικά απλά ένα κόμμα της ελάσσονας αντιπολίτευσης, αφού δεν διαφέρει πλέον σε τίποτα με τα υπόλοιπα κόμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να έχει προοπτικές, τουλάχιστον στο κοντινό μέλλον, να συσπειρώσει ξανά τους ψηφοφόρους του, αφού δεν διαθέτει πλέον συγκεκριμένη ιδεολογική ταυτότητα και απαρτίζεται από κεντρώους, "πασοκογενείς", "παραδοσιακούς" αριστερούς και παλιά μέλη του ΚΚΕ. Εκτός αυτού, το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει εκλεγμένο αρχηγό μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου, αποδιοργανώνει το κόμμα, καθιστώντας το ανίκανο να ασκήσει ουσιαστική και εποικοδομητική αντιπολίτευση.
  
• ΠΑΣΟΚ: Το άλλοτε ισχυρό κόμμα εξουσίας της Χαριλάου Τρικούπη, μετά την εκλογική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, αναμφισβήτητα έχει μια τεράστια ευκαιρία να συσπειρώσει και να ξανακερδίσει το κεντροαριστερό και αριστερό πολιτικό ακροατήριο, καταλαμβάνοντας πιθανώς στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση ακόμα και τη δεύτερη θέση. Με αρκετά (αν όχι σχεδόν εξ ολοκλήρου) νέα πρόσωπα στην κοινοβουλευτική του ομάδα, το κόμμα του κ. Ανδρουλάκη ακολουθεί μια σωστή τακτική, εκμεταλλευόμενο το κενό που έχει δημιουργήσει η απουσία του ΣΥΡΙΖΑ από την ουσιαστική και έμπρακτη αντιπολίτευση, ασκώντας συνεχή και σκληρή αντιπολίτευση στη ΝΔ σε όλο το εύρος των ζητημάτων που απασχολούν καθημερινά τον Έλληνα. Όσο αφορά τα ελληνοτουρκικά, το ΠΑΣΟΚ διαμηνύει πως απαιτείται σοβαρότητα και όχι επικοινωνιακοί όροι στην εξωτερική πολιτική, χαρακτηρίζοντας παράδοξο να ξεκινά ο Πρωθυπουργός μία συζήτηση για διαπραγμάτευση, μιλώντας δημόσια για «παράθυρο υποχωρήσεων», όταν δεν έχουμε δει από τον κ. Ερντογάν να κάνει στροφή, όσον αφορά στη επιθετική στάση που τηρεί η Τουρκία απέναντι στη χώρα μας όλα τα τελευταία χρόνια. Επιπρόσθετα, το γραφείο τύπου του ΠΑΣΟΚ αναφέρει πως «οι σχέσεις καλής γειτονίας πρέπει να βασίζονται στον σεβασμό του διεθνούς δικαίου και την αποφυγή προκλήσεων εκ μέρους της Τουρκίας. Την ίδια στιγμή, η γειτονική χώρα δεν έχει σταματήσει να εξοπλίζεται. Είναι πολύ σημαντικό η Ελλάδα να πιέσει τους ευρωπαίους εταίρους αλλά και τις ΗΠΑ να υπάρχει εμπάργκο όπλων προς την Τουρκία, η οποία αποτελεί έναν ταραξία για την ευρύτερη περιοχή. Χρειάζεται μία διεκδικητική εξωτερική πολιτική, για να μπορούμε να επιτύχουμε μεγάλους στόχους». Καλά όλα αυτά που λέει το ΠΑΣΟΚ, αλλά κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει κατά πόσον τα εννοεί κιόλας, και αν δεν θα έπραττε ακριβώς τα ίδια αν κυβερνούσε. Αν αναλογιστεί κανείς βέβαια το παρελθόν του ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση της χώρας και στην εξωτερική πολιτική, είναι αμφιβόλου αξιοπιστίας οι τωρινές θέσεις του κόμματος. Προσωπικά, δεν εμπιστεύομαι το ΠΑΣΟΚ και συγκεκριμένα τον κ. Ανδρουλάκη σαν αρχηγό του, εφόσον ο ίδιος υπήρξε ένα από τα θύματα των υποκλοπών και κανείς δε ξέρει με τι μπορεί να τον "κρατάνε". 
• ΚΚΕ: Από το κόμμα του Περισσού ούτε είχα ούτε έχω ιδιαίτερες προσδοκίες, αφού η αντιπολίτευση που ασκεί επί χρόνια έχει καταντήσει γραφική και επικεντρώνεται συνεχώς στα ίδια ζητήματα, αδυνατώντας να προσφέρει ρεαλιστικές λύσεις στα προβλήματα που προκύπτουν, τα οποία δυστυχώς είναι πολλά και ατελείωτα με αυτούς που μας κυβερνάνε. 
• Ελληνική Λύση: Μέχρι στιγμής μαζί με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο προσπαθεί να συσπειρώσει τον κεντρώο και αριστερό πόλο, η Ελληνική Λύση φαίνεται να ασκεί την καλύτερη και δυναμικότερη αντιπολίτευση στη κυβέρνηση, έχοντας βλέψεις για "ηγεμονία" της ίδιας στον Δεξιό πόλο. Το κόμμα φαίνεται να τηρεί τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, όπως την κατάθεση πρότασης για σύσταση αρκετών εξεταστικών επιτροπών, καθώς και την μέχρις εσχάτων προάσπιση των συμφερόντων της Ελλάδας όσο αφορά κυρίως τα εθνικά θέματα, τα οποία απασχολούν σε μεγάλο βαθμό τους ψηφοφόρους του κόμματος. Η Ελληνική Λύση μεταξύ των τριών κόμματων του "πατριωτικού χώρου" έχει τις περισσότερες ομιλίες, ερωτήσεις βουλευτών καθώς και πλήθος από καταθέσεις προτάσεων μέχρι στιγμής. Μάλιστα, η Ελληνική Λύση είναι το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα που έχει καταθέσει τα τελευταία έτη πρόταση για άμεση ανακήρυξη ΑΟΖ, με το κόμμα να επισημαίνει στην αιτιολογική έκθεση πως «η Τουρκία, σε αντίθεση με τη χώρα μας, αφενός έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, τόσο στον Εύξεινο Πόντο, όσο και στις νότιες ακτές της στη Μεσόγειο, ενώ απειλεί με casus belli τη χώρα μας, ακόμα και για την περίπτωση επέκτασης στο Ιόνιο Πέλαγος των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ., αφετέρου έχει οριοθετήσει υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ στον Εύξεινο Πόντο, με την πρώην Σοβιετική Ένωση, με τη Βουλγαρία και με τη Ρουμανία. Τελευταία δε, επιχειρεί τετελεσμένα σε βάρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και της ελληνικής ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο με τη γνωστή πλην παράνομη συμφωνία της με τη Λιβύη». Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν ο Κ. Βελόπουλος και η Ελληνική Λύση είναι ικανοί να κυβερνήσουν μελλοντικά και αν είναι "αρκετοί" για τη χώρα, αναλογιζόμενοι το μνημονιακό παρελθόν του Βελόπουλου και τη διαδρομή του από το ψευτοπατριωτικό ΛΑΟΣ, πάντως ως αντιπολίτευση φαίνεται να κάνουν καλή δουλειά. 
• Πλεύση Ελευθερίας: Το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου αλλά και η ίδια μόνο απογοήτευση μπορώ να πω ότι μου έχουν προκαλέσει. Καταρχάς, η Ζώη Κωνσταντοπούλου του σήμερα δεν θυμίζει σε τίποτα την Ζωή του 2015, που ήταν μαχητική και δυναμική. Πλέον, η κ. Κωνσταντοπούλου φαίνεται να έχει αλλάξει μεθόδους και οπτική, δημιουργώντας στον κόσμο ένα πιο "φιλικό και νεανικό" προφίλ της ίδιας, επικεντρώνοντας την αντιπολίτευση που ασκεί σε θέματα κυρίως κοινωνικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος, υστερώντας από ιδέες και τεκμηριωμένες προτάσεις για την υγεία, την εκπαίδευση, την οικονομία και τα εθνικά θέματα. Ακόμη, τα μέλη της κοινοβουλευτικής της ομάδας είναι το λιγότερο αδιάφορα, αφού δεν φαίνεται να έχουν καμία δυναμική στον λόγο τους. 

• "Άφαντοι" οι Σπαρτιάτες και η Νίκη

Το μεγάλο μου παράπονο ήδη από την έναρξη αυτής της κοινοβουλευτικής περιόδου, είναι η "εξαφάνιση" της Νίκης και ιδιαίτερα των Σπαρτιατών, για αυτό άλλωστε επέλεξα να μιλήσω ξεχωριστά για αυτά τα δύο κόμματα. 

• Σπαρτιάτες: Το κόμμα του κ. Στίγκα έλαβε στις εκλογές 4.7% και εξέλεξε 12 βουλευτές, ποσοστό πρωτόγνωρο για κόμμα που εμφανίζεται στο προσκήνιο δύο μόλις εβδομάδες πριν τις εκλογές. Φυσικά, μιλώντας πάντα αντικειμενικά και ρεαλιστικά, οι Σπαρτιάτες δεν θα είχαν φτάσει καν το 1% εάν δεν είχαν λάβει την υποστήριξη του καταδικασμένου Η. Κασιδιάρη, ο οποίος έχει σημαντικό αποτύπωμα και δυναμική στη πολιτική σκηνή του τόπου, ακόμα και μέσα από τις φυλακές. Τώρα, ακούγονται φήμες ότι ο Στίγκας με τον Κασιδιάρη τα σπάσανε, ή ότι τέλος πάντων κάτι τρέχει στη σχέση μεταξύ των δύο ανδρών. Προς το παρών δεν μπορούν αυτές οι πληροφορίες να επιβεβαιωθούν, πάντως και να έχει συμβεί κατι τέτοιο δεν θα μου φαινόταν περίεργο. Ο Η. Κασιδιάρης, αδυνατώντας να κατέβει στις εκλογές ύστερα από τον αντισυνταγματικό κατά την άποψη μου αποκλεισμό του από αυτές, θέλησε να βρει ένα κόμμα κοντά στις ιδέες του ίδιου ώστε να κατευθυνθούν και να συσπειρωθούν εκεί οι υποστηρικτές του και να μη διασπαστεί η ψήφος τους σε μικρότερα κόμματα που δε θα περνούσαν το κατώφλι της Βουλής. Με δικά του κριτήρια, επέλεξε λοιπόν τους Σπαρτιάτες, θεωρώντας ή έστω ελπίζοντας ότι θα ασκήσουν σκληρή και μαχητική αντιπολίτευση αφού ήξερε πως θα λάβουν καλό ποσοστό λόγω του ίδιου. Από ότι φαίνεται, ο ίδιος και οι προσδοκίες του διαψεύστηκαν. Μέχρι στιγμής οι Σπαρτιάτες ασκούν κάθε άλλο παρά εθνική, πατριωτική και λαική αντιπολίτευση, όπως οι ίδιοι υποστήριζαν, στην ανθελληνική κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αντιθέτως, έχουν αρκεστεί σε κάποια δελτία τύπου, λιγοστές ερωτήσεις και ομιλίες (οι οποίες οριακά σε αποκοιμίζουν), ελάχιστες, αν όχι μηδενικές, προτάσεις στη Βουλή και ατυχείς δηλώσεις (όπως αυτή του κ. Κατσιβαρδά για τον κ. Βελόπουλο, στον οποίο ύστερα ζήτησε δημόσια συγνώμη). Προφανώς δεν ήταν αυτή η αναμενόμενη δυναμική και στάση του κόμματος ούτε από τον κ. Κασιδιάρη, ούτε και από όσους το ψήφισαν, με το πολιτικό μέλλον του κόμματος να είναι αμφίβολο. 

• Νίκη: ο κ. Νατσιός και το κόμμα Νίκη έδειχναν εξαρχής σημάδια χαλαρότητας και ότι δεν θα ασκούσαν ιδιαίτερα σκληρή και δυναμική αντιπολίτευση, αλλά δεν περίμενα τέτοια κατάληξη. Πέρα από τα συνηθισμένα δελτία τύπου που δημοσιοποιούν όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου, μεταξύ αυτών ευτυχώς και η Νίκη, και κάποιες ομιλίες και ερωτήσεις των βουλευτών του κόμματος, δεν υπάρχει η αναγκαία και προσδοκώμενη κινητικότητα από το κόμμα, όχι μόνο για να εντάσσεται στα πλαίσια της άσκησης επαρκούς αντιπολίτευσης, αλλά και για την ίδια την επιβίωση του μετεκλογικά. Το κόμμα ταυτίστηκε τόσο από το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ, όσο και από τους ίδιους τους ψηφοφόρους του, με την προάσπιση της θρησκείας και των ιδανικών που αυτή περιλαμβάνει, καθώς και με την αμετάβλητη και ανυποχώρητη τήρηση των διαχρονικών παραδόσεων της πατρίδας, που φαίνεται να φθίνουν πλέον λόγω της παγκοσμιοποίησης και του διεθνισμού, παρόλο που κατάφεραν να "επιβιώσουν" στα 400 χρόνια σκλαβιάς της Ελλάδος κάτω από τον οθωμανικό ζυγό. Συνεπώς, ανέμενα από τη Νίκη να πράξει πολλά περισσότερα για όλα τα παραπάνω, τα οποία είναι ζωτικής σημασίας για την διατήρηση της εθνικής και θρησκευτική μας ταυτότητα και δεν πρέπει να "αποσυνδεθούν" από την ψυχή και τη συνείδηση του νεοέλληνα. 

Συμπερασματικά, αναμένω πολλά περισσότερα από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, είτε αυτά είναι δεξιά είτε αριστερά, παρόλο που θεωρώ ότι οι χαρακτηρισμοί "δεξιά" και "αριστερά" είναι ξεπερασμένοι δεκαετίες τώρα και χρησίμευσαν μονάχα στην δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος μεταξύ των Ελλήνων, τόσο κατά τη διάρκεια του ίδιου του εμφυλίου, όσο και στα επόμενα χρόνια, για να εξυπηρετήσουν ορισμένα ξένα συμφέροντα. Άλλωστε, είναι ευρέως γνωστό πως ο διχασμός είναι το καλύτερο όπλο εναντίων των λαών. Πλέον, η ελληνική πολιτική σκηνή πρέπει να διαχωρίζεται μονάχα σε αυτούς που νοιάζονται για το καλό και το συμφέρον της πατρίδας, με όσες ιδεολογικές διαφορές και αν έχουν μεταξύ τους, και σε αυτούς που εξυπηρετούν ξένους παράγοντες και περιφρονούν το εθνικό συμφέρον. Οι Έλληνες πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουν ότι τα στοιχεία που ένωσαν τον ελληνικό λαό στην επανάσταση του 1821, τα οποία ήταν το ομόθρησκο, το ομόδοξο και φυσικά η θέληση και η ανάγκη για ελευθερία, θα είναι τα ίδια που θα δείξουν τον δρόμο για την απαλλαγή της χώρας από την πολιτική διαφθορά και ότι αυτή συνεπάγεται. 

Χρήστος Τσάκος